Αναρωτήσεις ~ Ιωάννα Κρανίτη ~ Ελένη Μαρθάρη

Ξέρεις γιατί;

Ήταν οι δρόμοι αδιέξοδοι
και οι πόλεις ανοχύρωτες
στη μέσα γη μου.
Στάχτες, τι όμορφα που απλώνονταν,
άνθρωποι ξένοι,
θάλασσα ακύμαντη με αχόρταγο βυθό
που όλο θεριεύει.
Πεινάς; Δεν έχω τίποτα, συγχώρα με.
Λίγο νερό μονάχα, για τη δίψα.
Κάτι κλωστές, στα ξέφτια τ’ ουρανού,
κάτι θλιμμένες νότες
που δεν αναγνωρίζουν την καταγωγή τους,
κάτι γλυκές ματιές που φύλαξα.
Κοίτα, φωτίζει αυτήν την ώρα ο ουρανός.

Να ξημερώνει άραγε ή μήπως είναι αυταπάτη…;

~ Ιωάννα Κρανίτη ~

Δεν ξέρω...

Αλαφιασμένη η ανατολή
ψάχνει για τη χαμένη σιγουριά της.
Δεν έχουν την ανάγκη της οι δρόμοι.
Οι μισοφωτισμένοι 
είναι βλέπεις δελεαστικοί.
Με το φεγγάρι σύμμαχο
παράλληλα στη θάλασσα απλώνονται.
Δεν τους τρομάζουν οι αχόρταγοι βυθοί.
Το φως της θα τ' αναζητήσουν
στης γης του κόσμου τούτου
την άκρη όταν φτάσουν
και πιότερο δε θα 'χει ν' απλωθούν.

Όταν αντίθετα θα στρέψουν να γκρεμίσουν 
τα οχυρά της μέσα μας διαιρεμένης γης

~ Ελένη Μαρθάρη ~